Nie lubię Wendy – recenzja spektaklu „Piotruś Pan” w teatrze Capitol

Pojawia się pokój dziewczynki, przez który przebiega zdenerwowany chłopiec. Dziewczynka budzi się , zagaduje tajemniczego gościa. Dowiaduje się, że nazywa się Piotruś Pan i zgubił swój cień. Wendy pomaga Piotrusiowi odszukać cień, ba, nawet mu go przyszywa. Zachwycony opieką Piotruś proponuje dziewczynce wyprawę do jego krainy, Nibylandii, gdzie Wendy będzie opowiadać jemu i jego kamratom baśnie, a także opiekować się chłopcami i cerować im skarpetki.

Piotruś Pan ze śpiewem na ustach uczy Wendy sztuki latania, po czym wyruszają. Zazdrosna wróżka Dzwoneczek, przyjaciółka Piotrusia, odsunięta przez Wendy na boczny tor, zła i rozczarowana, dociera do Nibylandii przed Piotrusiem i Wendy, przekazuje zagubionym chłopcom rozkaz Piotrusia, aby zabili ptaka, który z nim leci. Chłopcy wykonują rozkaz szefa bandy. Jakaż jest ich konsternacja, gdy Piotruś zamiast wdzięczności jest wściekły i szuka winnego. Chłopcy opowiadają o Dzwoneczku, Piotruś Pan rozsierdzony przegania wróżkę na zawsze i mówi jej, że nie są już przyjaciółmi. Po błaganiach małej wróżki pozwala jej wrócić za tydzień.

Wendy budzi się po chwili, Piotruś przedstawia ją bandzie jako niby-mamę, która się będzie opiekować zagubionymi chłopcami. Dziewczynka pyta Piotrusia, czy nie zechciałby zostać dla chłopców takim Niby Tatą, skoro ona może być Niby Mamą. Piotruś zgadza się spróbować. Wendy okazuje się zołzą, która aplikuje chłopcom wstrętne lekarstwo co wieczór. „Odtąd tak będzie codziennie!", peroruje ze zmarszczoną brwią blond sekutnica. Początkowo zapowiadana przygoda zamienia się w odwzorowanie trudnych relacji Niby małżeńskich.

Wendy stara się uporządkować życie chłopców. Piotruś Pan czuje, że w jego życiu dzieje się coś, czego nie chce, coś, co mu przeszkadza, co go przerasta. Mimo wielkiej (moim zdaniem, nieuzasadnionej) sympatii do Wendy i jakiegoś głębszego uczucia, dziwnego - ciepłego, ale trudnego, Piotruś Pan zaczyna czuć się w nowej roli jak w klatce.

Wendy próbuje rozmawiać z Piotrusiem o tym, co się z nim dzieje, o co chodziło syrenom, ale chłopiec wije się jak piskorz, odpycha Wendy, która woła za nim: „Piotrze! Wracaj tu natychmiast!".
„Nigdy nie mów do mnie Piotrze!" - odpowiada przez zęby chłopiec. 
My, dorośli, wiemy już, że to były Niby tata i że syreny miały rację. Dzieci jeszcze liczą na cud.
Cud się nie zdarza. Wendy rozumie, że musi wrócić do domu, do mamy, że musi dorosnąć, całuje Piotrusia Pana na pożegnanie, dając wyraz uczuciu, które żywi do wiecznego chłopca. Mijają się, ale będą o sobie pamiętać. Koniec.

Przedstawienie ma wiele elementów humorystycznych, które, na szczęście, przeplatają sceny związane z traumą dorastania. Dzieci śmieją się do rozpuku, gdy pojawia się kapitan Hak ze swoimi dwoma piratami, jak również gdy przechadza się po scenie krokodyl, prześladowca Haka. Aktorzy wchodzą w interakcję z publicznością, co jest ogromnym atutem przedstawienia. Oprawa muzyczna ciekawa, aktorzy śpiewają dość przyjemnie, jednak bez wodotrysków. Scenografia pozostawia wiele pola dla wyobraźni... (i dobrze!), jest bardzo skromna, zaledwie projektor i obraz rzucony na scenę. Bardzo podobała mi się scena podczas piosenki o lataniu: przepływające wycięte z papieru obiekty latające i obraz w tle oraz zatoka syren, kapitalnie zagrane, wielce sugestywne i estetyczne.